Kazimierz Junosza-Stepowski
Uznawany za jednego z najwybitniejszych aktorów polskiego teatru i najprawdopodobniej za największą osobowość kina dwudziestolecia. W jego blisko sześciesięciu występach odbija się historia kinematografii tamtych lat. Stępowski jest też postacią tajemniczą, znamy różne daty miejsca i czasu urodzenia oraz śmierci tego aktora. Studiował w Klasie Dramatycznej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. Dość szybko nawiązał kontakt z kinem, pojawił się w pionierskich produkcjach Kazimierza Prószyńskiego: "Powrót birbanta" i "Przygoda dorożkarza" (oba 1902). Kilkanaście lat później pojawia się w pierwszych melodramatach Poli Negri, takich jak "Studenci"(1916), z lat 1916-1917. Mimo grywania w szmirowatych melodramatach i nienajmądrzejszych komediach zawsze krytyka podkreślała brak scenicznej maniery w grze Junoszy- Stępowskiego. Był również mistrzem charakteryzacji, co doskonale było widać w "Dziejach grzechu"(1933) czy "Panu Twardowskim" (1936) Henryka Szaro. Największą popularność przyniosła rola chirurga Rafała Wilczura w wyciskaczach łez Michała Waszyńskiego: "Znachor" (1937) i "Profesor Wilczur" (1938). To on zagrał też nestora rodu Michorowskich w "Trędowatej"(1936) i jej kontynuacji "Ordynacie Michorowskim" (1937). Potyrafił dać widzom autentyczne wzruszenie, które przełamywało łzawe konwencje filmów, w których grał. Okoliczności jego śmierci nie są do końca znane. Najprawdopobniej zginął w czasie strzelaniny w 1943 roku.
