Aleksander Żabczyński

Aleksander Żabczyński był obok Eugeniusza Bodo, Franciszka Brodniewicza czy Adolfa Dymszy jednym z najpopularniejszych polskich aktorów okresu międzywojennego. Jego ojciec był oficerem rosyjskim, a później generałem w Wojsku Polskim. Ten fakt być może zdecydowal o tym, że Aleksander po zdanej maturze w Gimnazjum Kulwiecia w Warszawie, wstąpił do Szkoły Podchorążych Altyrerii w Poznaniu w 1919 roku. Jako oficer pierwszego pułku artylerii służył w armii do 1921 roku. Po demobilizacji, za namową rodziny, rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Nie ukończył ich nigdy, gdyż pochłonęła go największa jego pasja - teatr. Z aktorstwem, najpierw amatorskim, zetknął się w czasie studiów, kiedy należał do studenckiej grupy teatralnej. To jednak nie wystarczało mu, więc rozpoczął naukę aktorstwa w Warszawskiej Szkole Gry Sceniczno - Filmowej Niny Niovilli, a później w Reducie Juliusza Osterwy, dokąd skierował go E. Wierciński. W Reducie poznał swoją przyszłą żonę Marynę Zielenkiewicz. Na scenie debiutował 22 grudnia 1924 roku rolą Anioła Gabriela i Chlebuarda w "Pastorałce" L. Schillera. Filmowy debiut aktora miał miejsce dwa lata później. Zagrał on niewielką rolę doktorka w "Czerwonym błaźnie" Henryka Szaro. Prawdziwą popularność przyniosły mu jednak komedie muzyczne, jak na przykład film "Ada! To nie wypada!" (1936)Konrada Toma. W każdym z tych filmów Żabczyński śpiewał piosenki, które niemal natychmiast stawały się przebojami, a niektóre z nich są nimi do dziś. Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, po klęsce wrześniowej, przedostał się do Rumunii, a potem do Francji. Stamtąd został ewakuowany do Anglii. Walczył w armii generała Andersa (m.in. pod Monte Cassino). Do kraju wrócił w 1947 roku. Występował już wyłącznie w teatrach (Teatr Mały, Teatr Klasyczny i Teatr Polski). W pamięci widzów pozostał jednak jako typowy filmowy "śpiewający amant".