Zofia Marcinkowska
Jej ojciec był prawnikiem, działaczem socjalistycznym i ruchu oporu. Zginął 8 sierpnia 1944 w powstaniu warszawskim, został pochowany na Cmentarzu Obrońców Warszawy na Woli. Jej matka wyszła ponownie za mąż za lekarza Włodzimierza Marcinkowskiego, który adoptował Zofię.
Ukończyła szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące w Krakowie. Po maturze rozpoczęła studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Na pierwszym roku studiów w 1959 wystąpiła w filmie Bohdana Poręby Lunatycy. Ze względu na złamanie obowiązującego regulaminu została usunięta ze szkoły. Studia aktorskie kontynuowała w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, którą ukończyła w 1962.
W 1960 zagrała w filmie Kazimierza Kutza Nikt nie woła. Film przyjęto dość chłodno, ale dostrzeżono duży talent aktorski Marcinkowskiej. Po studiach wróciła do Krakowa, gdzie otrzymała angaż do Starego Teatru. W 1963 zagrała ostatni raz występując w filmie Weekendy, odc. Autobusy jak żółwie.
Była w związku z aktorem Zbigniewem Wójcikiem (1932–1963), który był uzależniony od alkoholu, przez co często dochodziło między nimi do kłótni i przemocy. 8 lipca 1963 podczas jednej z awantur Wójcik upadł i uderzył się w głowę, a Marcinkowska – przekonana o nieumyślnym spowodowaniu śmierci partnera – popełniła samobójstwo[, zatruwając się gazem; Wójcik zmarł kilka godzin później. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (pas 79, rząd zachodni, grób 14 - rodziny Pietschów)[Wikipedia].
